Thursday, May 26, 2011

KHAMUSHNEH : ORUJ/ASCENSION عروج

خموشانه ،روی جلد کار توکا نیستانی 
khamushaneh,poems of faramarz solimani,cover drawing  by:touka neyestani 

عروج*
نوشته به زنگار بر مزاری 
.
کشتی به گل نشسته و
ناویان نوشته به زنگار 
خاک را 
چلیپای گیاهی جوان شده اند 

بغضی به باور بلورین شان نمی گنجد 
آنان شب را شکسته و 
همه بر آسمان شده اند 

*شعری  برای سنگ مزار
از کتاب خموشانه 
شعرهای فرامرز سلیمانی ۱۳۵۵-۱۳۵۹ 
موج،تهران  ۱۳۶۰
   

KHAMUSHANEH خموشانه

خموشانه،روی جلد ،کار توکا نیستانی 

خموش گشتم و بگریختم ز خود صد بار
کشان کشان تو مرا سوی گفت می آری 
                                 مولوی 
۱
مرا که لبریزم از حرف 
همیشه
 خموشانه
 می پذیری
لبریز دیوانگی خاموش است 
دستان گرم ما 
۲
کدام حیله ی خاموش 
برگان این گاهنمای باکره را
در باد 
تا را نید  ؟
۳
وقار نبض مرا 
لحظه های خموش 
فاجعه سازند 
۴ 
تصویر ها 
 آینه ها ی خاموش را شکستند 
و راه های بهار را 
دوان 
دوان 
رفتند 
در کوره راه زمستانی 
تصویرها 
به عمق آبگینه ها 
خفتند 
۵ 
زمین مرا صدا می زند 
کدام  فریبندگی ست 
در این هسته ی جوشان؟
زمین
مرا 
فرا 
می خواند 
۶ 
کوه ها در حسرتند
و رود های خاموش 
در گور خشک خود 
تصویر ماه را 
پنهان می دارند 
۷ 
برگان نو جوان را
 درختان سبز
 بر سر 
کلاله کردند 
آواز فصل 
پرچین شد 
اما زمان 
هرگز 
به هیچ باغ 
امان نداد 
۸
کوه ها   نگاه
دهان  نگاه
و پلک ها
از لای لای دایم
ورم کرده اند
۹
تن های سفر کرده را
تن های مسافر
همراهند
در انتهای سفر
دیگر
تن ها
تنهای تنهایند
۱۰
گام ها
مسیر ها
راه ها را
سفینه ی خاموش
 فراموش کرده است
۱۱
کجاست این جهان خاموشی
که من چنین ناشناسم
و همسایه  ناشناس ؟
۱۲
تمام آرزوهای شهر
بر شاخه های چنار امامزاده
و خانه های سیمین ضریح
آویزان است
۱۳
نه نور  زمزمه می کند
نه خاموشی
سرود ها
 بر خاک ریخته اند
۱۴ 
چراغ بگیر !
سکوت 
لحظه ها ست 
بر تو خیره مانده است 
چراغ بگیر!
۱۵ 
باران نوازشگر سنگریزه ها 
توفان صدای سنگ 
و سنگ ها
-چه خاموش و سنگین 
بر سینه ها 
۱۶ 
آن دا م  
که در دشت می دود
آهسته
آهسته
به این رمه گاه گرم
باز خواهد گشت
۱۷
پیام عاشقانه ی دریا را
با د های گرم جنوبی
به سوی شمال می برند
این قلب با د  است
 که از غصه می ترکد
۱۸ 
بوی آواز گرسنه ی گوساله را 
ظرف مسن شیر 
تقلید می کند 
شیر ها خاموشند 
۱۹ 
در انتهای انتظار 
وقتی ستاره ها 
پاورچین
پاورچین 
به میعاد گاه می رسند 
آسمان را 
خبر چین دیوانه ی روز 
رسوا می کند 
۲۰ 
ما
ذره
 ذره
خموشانه 
فرو می ریزیم 
تا 
دانه 
دانه 
عاشقانه 
بروییم 
۲۱ 
چشمات 
خموشی شرقی مرا شعله می زند 
۲۲ 
در صحراهای چشمانمان 
گلهای قاصد 
روییده اند 
۲۳ 
در کلام عاشقانه ی انسان 
زمین 
شادمانه 
می رقصد 
۲۴
به فصل سرد 
گل 
پرچم تسلیم بر نمی کشد 
۲۵ 
دست هزار عزیز
 لبریز از نوازش گل 
بیشه را
 سبز می کند 
تا خموشانه 
دریا را بنگرد 
۲۶ 
در انتهای جهان 
از ازدحام خاک
 کوهی خموش می روید 
۲۷ 
بی تاب یک ستاره می شود 
خورشید خموش
در بسیط شب 

--تهران . شهریور ۱۳۵۶ 
به نقل  از: خموشا نه  ،فرامرز سلیمانی،گزینه ی شعر های ۱۳۵۵-۱۳۶۹ 
ناشر: موج ، پخش: روزبهان ،زمستان ۱۳۶۰